تاریخچه پیانو
پیانو حدود 300 سال پیش در حوالی 1700 میلادی در شهر پادوای ایتالیا، توسط بارتولومئو کریستوفری اختراع شد.
پیانو تا حدود سال 1711 تا زمانی که فرانسیسکو اسکیپیونی مقاله‌ای در مورد آن نوشت چنان شناخته شده نبود و مورد استقبال قرار نگرفت. لغت “پیانو” به زبان ایتالیایی به معنی آرام و لغت “فورته” به معنی بلند و پر سر و صدا می باشد. کریستوفری این دو کلمه را با هم ترکیب کرد و اسم “پیانوفورته” انتخاب شد برای اینکه نشان دهد این ساز هم می‌تواند بلند و هم می‌تواند آرام نواخته شود. با گذشت زمان کلمه فورته حذف شد و این دستگاه بی نظیر ” پیانو” نامیده شد.
قبل از اختراع پیانو، سازی به نام هارپسیکورد استفاده می‌شد. هارپسیکورد در عین تشابه با پیانو از نظر عملکرد و صدادهی با آن متفاوت می‌باشد. همانطور که شاید توجه کرده باشید در کلمه “هارپسیکورد”، کلمه “هارپ” وجود دارد.
هارپ یا همان چنگ سازی است که برای نواختن آن نوازنده سیم‌ها را با دست می‌کشد تا صدا ایجاد شود. در هارپسیکورد برخلاف پیانو، وقتی کلیدی زده می‌شود، سیم‌ها با یک مضراب کشیده می‌شوند برخلاف پیانو که با چکش به آن ها ضربه زده می شود.
در هارپسیکورد چون سیم‌ها با یک مضراب کشیده می‌شوند صداها همیشه شبیه هم هستند، و بلندتر یا آرام تر نواخته نمی‌شوند.
داخل پیانو چکش‌هایی وجود دارد که با نمد و یا الیاف دیگر پوشانده شده است. زمانی که کلیدهای پیانو فشار داده می شوند، این چکش ها به سیم‌هایی که درون صفحه صدا وجود دارند برخورد می‌کند و صدا ایجاد می‌شود. نوازنده در زمان نواختن با کنترل میزان فشار وارده بر کلاویه‌ها می‌تواند، صدایی نرم و آهسته و یا صدایی بلند ایجاد کند.
